Ewa Beller z domu Leibel urodziła się 28 sierpnia 1907 roku w Jarosławiu jako córka Dawida i Salomei z domu Feniger.
Przed wybuchem wojny mieszkała wraz z mężem i córką Inką w Tarnowie.
Wkrótce po wybuchu wojny trafia do aresztu gestapo w Tarnowie po tym, jak próbowała wykupić łapówką swojego męża, który kilka tygodni wcześniej został aresztowany. W areszcie jest poddawana torturom, po czym, zostaje przewieziona do więzienia w Tarnowie, w którym spędza siedem miesięcy.
Po opuszczeniu więzienia, czeka na nią wiadomość, że mąż zginął w obozie w Oświęcimiu, oraz zostaje zmuszona zamieszkać w getcie. Wkrótce po tym, odbywa się likwidacja getta tarnowskiego, którą Beller udaje się przeżyć. Od tego momentu ukrywa się w bunkrach.
W połowie 1944 roku zostaje ponownie aresztowana i przesłuchiwana przez gestapo. Z aresztu trafia do więzienia w Krakowie, stamtąd do obozu w Płaszowie, skąd zostaje przewieziona do obozu w Oświęcimiu-Brzezince.
Po wojnie decyduje się zamieszkać w Katowicach. W 1948 roku przed Żydowską Komisją Historyczną składa relację Ocalałej z Zagłady.
